Για άλλη μια χρονιά, είμαστε θεατές σε αγροτικές κινητοποιήσεις για δίκαια αιτήματα ανθρώπων που βλέπουν το εισόδημά τους να εξανεμίζεται, τις δουλειές τους να καταστρέφονται, και το μέλλον τους αβέβαιο μπροστά σε μια πολιτική που επιβάλλει φορολογία, υψηλές ασφαλιστικές εισφορές και κυρίως υψηλό, πολύ υψηλό κόστος παραγωγής. Και βρισκόμαστε για άλλη μια φορά θεατές διότι κανείς δεν έσκυψε πραγματικά για να λύσει τα προβλήματα του παρόντος για τον αγροτικό κόσμο, αλλά κυρίως, κανείς δεν εκπόνησε ένα ρεαλιστικό παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης για τον πρωτογενή τομέα ώστε να τους δώσει ένα χάρτη, ένα σχέδιο και μια ελπίδα για το μέλλον.

Οι αγρότες πρέπει να διεκδικήσουν με όση δύναμη έχουν το δικαίωμα να καλλιεργούν και να είναι βιώσιμοι και να το διακδικήσουν στη σωστή βάση και τη σωστή κατεύθυνση. Δεν θα ασχοληθώ με όλα τα φορολογικά μέτρα, ούτε τόσο με το θέμα της ΚΑΠ και των επιδοτήσεων που προφανώς είναι πολύ σοβαρά. Θα ασχοληθώ με την απντελή απουσία σχεδίου και οδικού χάρτη για τον πρωτογενή τομέα. Ακούω συχνά και βλέπω πως μεγάλες ομάδες παραγωγών καλλιεργούν προϊόντα από τα οποία δεν έχουν το αναμενόμενο κέρδος, προφανώς γιατί δεν είμαστε ανταγωνιστικοί στην καλλιέργεια όλων των προϊόντων. Καθημερινά επίσης γίνομαι μάρτυρας μιας ατέλειωτης συζήτησης για το πως θα επιστρέψουμε σε καθεστώς ανάπτυξης για την ελληνική οικονομία, μια ανάπτυξη που είναι αδύνατον να μην περιλαμβάνει και να μην στηριχθεί στην αγροτική παραγωγή και στις εξαγωγές αγροτικών προϊόντων.

Το κράτος οφέιλει να στηρίξει με κάθε τρόπο την παραγωγή προϊόντων στα οποία η χώρα μας έχει πλεονέκτημα και στηρίζουν τις εξαγωγές, όπως ευνοϊκή φορολογία, τεχνική υποστήριξη, πρόσβαση σε χρηματοδότηση. Αντί αυτού, τη στιγμή που έχουμε τόσο ανάγκη την ανάπτυξη, πατάν όσο δεν πάει τον Έλληνα αγρότη ακόμα και σε αυτά τα προϊόντα. Προκαλούνε με λίγα λόγια διπλό κακό και καταστροφή με την παντελή έλλειψη σχεδίου στο βωμό της οικονομικής επιτυχίας κάποιων δήθεν εσόδων. Από τη μία δεν εκπονούν κανένα παραγωγικό πλάνο ανασυγκρότησης δινοντας έμφαση σε προϊόντα που είμαστε ανταγωνιστικοί αφήνοντας πολλούς παραγωγούς να καλλιεργούν ακόμα και με ζημία ενώ μπορούν να τους παρέχουν στήριξη για αλλαγή καλλιέργειας ή να τους ωθήσουν σε ομάδες παραγωγών (για τις οποίες χρειάζεται ξεχωριστό σχέδιο), ώστε να έχουν περισσότερα κέρδη, και από την άλλη διαλύουν με φορολογικά μέτρα και ασφαλιστικές εισφορές και αυτούς που έμειναν όσο μπορούν να αγωνίζονται σε ένα δύσκολο περιβάλλον αλλά και αυτούς που προσπαθούν με την παραγωγή δυναμικών προϊόντων να κρατήσουν όρθια την ελληνική οικονομία της οποία πριονίζουν τα πόδια από δύο μεριές.

Βλέπετε η καταστροφή που φέρνουν είναι τόσο αποτελεσματική που τελειώνει σήμερα όσους είναι στο όριο (παροντικά μέτρα), αλλά και θα τελειώσει στο μέλλον όσους ακόμη αντέχουν (έλλειψη σχεδίου), μιας και το ανταγωνιστικό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον δε συγχωρεί καθυστερήσεις σε ξεπερασμένα πλάνα. Η μείωση της παραγωγής και το ισοζύγιο εισαγωγών – εξαγωγών θα έχει οικονομικές επιπτώσεις σε όλους. Τα αγροτικά προϊόντα θα ακριβύνουν για όλους και ποιότητά τους θα μειωθεί για όλους. Είναι το κόψιμο ενός σημαντικού πυλώνα της ελληνικής οικονομίας. Θα έπρεπε να γίνει ακριβώς το αντίθετο. Είναι η στιγμή να υπάρξει η μεγαλύτερη δυνατή μέριμνα για την αγροτική παραγωγή.

Οι εξαγωγές ποιοτικών αγροτικών προϊόντων μπορούν να γίνουν ο κινητήριος μοχλός για την οικονομία μας, και η αλήθεια είναι πως οι επιδόσεις μας σε αυτόν τον τομέα δεν είναι και τόσο καλές, χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια, περισσότερη στήριξη των εξαγωγικών επιχειρήσεων, με λίγα λόγια να κάνουμε ότι χρειαστεί για να στηρίξουμε αυτές τις αγροτικές επιχειρήσεις που φέρνουν ξένα χρήματα στη χώρα, είναι ίσως ο βασικός μας πυλώνας αλλά και άξονας μας στην κατεύθυνση προς την ανάπτυξη.

Χρειάζεται ένα παραγωγικό σχέδιο για αναδιάταξη της παραγωγής ώστε να αποκτήσει ένα δυνατό συγκριτικό πλεονέκτημα εφόσον απαρτίζεται από παραγωγή προϊόντων που έχουμε πεδίο. Ας δώσουν πρόσβαση στη ρευστότητα για τον αγροτικό κόσμο, να μπορεί να κινηθεί, να επενδύσει, να γίνεται γρήγορη απορρόφηση από τα προγράμματα αγροτικής ανάπτυξης. Ας δώσουν φοροελαφρύνσεις και περίοδο χάριτος για επιχειρήσεις με εξαγωγικό χαρακτήρα σε μεγάλο ποσοστό. Ας δώσουν συνεχή τεχνική υποστήριξη από το κράτος ώστε να επιτευχθεί ανταγωνιστικότητα και φυσικά ο κατάλληλος συνδυασμός. Ας δώσουν προτεραιότητα στα επενδυτικά προγράμματα και στη χρηματοδότηση αυτών, ιδιαίτερα σε ότι αφορά ελληνικά προϊόντα που μπορούν να μας προσφέρουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Ας προσπαθήσουν για τη δημιουργία ομάδων παραγωγών με σκοπό τη βελτίωση ποσοτικά και ποιοτικά. Ας δώσουν κίνητρα για νέους αγρότες, χαμηλότερη φορολογία, πληρωμές επιστροφών στην ώρα τους. Ας προσπαθήσουμε επιτέλους.

Γιάννης Τσιαμήτρος

Φοιτητής Οικονομικών Επιστημών Α.Π.Θ.

Απάντηση