Χρήστος Σιββάς, Ασφαλιστικός και Χρηματοοικονομικός Σύμβουλος
Η πικρή αλήθεια:
«Είναι μεγάλο λάθος να βλέπουμε το ασφαλιστικό ως ένα μεμονωμένο σοβαρό κίνδυνο. Aποτελεί τμήμα ενός συνόλου επικίνδυνων απειλών που θα κυριαρχήσουν στην τρέχουσα δεκαετία», ανέφερε ο ομότιμος καθ. Οικονομικών Επιστημών, Τάσος Γιαννίτσης κατά τη παρουσίαση του νέου του βιβλίου με τίτλο «Ασφαλιστικό, Ανάπτυξη, Μακροοικονομία: Οι κρίσιμες διασυνδέσεις».
«Από εδώ και πέρα δεν θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις επιπτώσεις μόνο του ασφαλιστικού, αλλά τις επιπτώσεις του ασφαλιστικού σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις μιας σειράς άλλων κινδύνων. Κάνει πολύ μεγάλη διαφορά αν έχεις να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα μόνο του ή αν αυτό αποτελεί κρίκο σε μία αλυσίδα ή σε ένα παζλ αρκετών άλλων μεγάλων προβλημάτων” εξήγησε ο καθηγητής και πρώην Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων.
Οι πραγματικοί λόγοι:
Αναφερόμενος σε καταστάσεις, τις οποίες αν και γνωρίζουμε, δεν συνδέουμε μεταξύ τους, όπως:
- Η κλιματική αλλαγή.
- Οι παρατεταμένες μακροοικονομικές ανισορροπίες και παραγωγικές αδυναμίες της χώρας.
- Η γήρανση του πληθυσμού
- Είμαστε σε μία από τις χειρότερες θέσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε θέματα άμυνας και δαπανών για εξοπλισμούς.
- Θέματα ανισότητας, φτώχειας και κοινωνικών εντάσεων έχουν σοβαρές επιπτώσεις τόσο στην ανάπτυξη όσο και στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο.
Την διαχείριση των κινδύνων αυτών δυσκολεύει περαιτέρω ένα ασφαλιστικό σύστημα που βρίσκεται στο μεταίχμιο της βιωσιμότητας και διατρέχει διαρκώς τον κίνδυνο επιδείνωσης.
Τι είναι όμως το Ασφαλιστικό Σύστημα;
«Το ασφαλιστικό δεν είναι ένα δέντρο μόνο του, αλλά ένα δέντρο σε ένα δάσος συνολικά», είπε χαρακτηριστικά ο Πάνος Τσακλόγλου, Υφυπουργός Εργασίας & Κοινωνικών Υποθέσεων, Καθ. Οικονομικού Παν/μίου Αθηνών, συμπληρώνοντας πως αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους τομείς στη χώρα μας όπου επιβάλλεται να γίνουν μεταρρυθμίσεις.
Το ασφαλιστικό είναι μια εθνική διαχείριση κινδύνου. Προστατεύοντας μια ομάδα πληθυσμού, μεταθέτεις τον κίνδυνο σε κάποια άλλη. Σε κάθε ρύθμιση πρέπει να εξετάζεται ποιους προστατεύει και ποιους επιβαρύνει και πόσο. Αυτού του είδους η ανάλυση είναι απαραίτητη σε μία εθνική στρατηγική διαχείρισης κινδύνων. Αν λόγου χάρη επιβαρύνεται δυσανάλογα η ενεργός γενιά εργαζομένων, αυτό θα βλάψει προφανώς και την κοινωνική δικαιοσύνη και την αναπτυξιακή ικανότητα της χώρας.
Οι παγκόσμιοι κίνδυνοι που αναφέρθηκαν παραπάνω, εξειδικεύονται κατά περιοχή και κατά χώρα και αναδεικνύουν το ρόλο του δημοσίου ως ασφαλιστή πρώτης ή ασφαλιστή εσχάτης προσφυγής. Αυτό φαίνεται καθαρά σήμερα με την κρίση Covid. Η ανάγκη αντιμετώπισης τέτοιων κινδύνων καθορίζει το ζητούμενο της κοινωνικής ασφάλισης: την προστασία ζωής και υγείας, περιουσίας, υποδομών, τροφοδοτικών αλυσίδων. Η καταπολέμηση των κινδύνων είναι το ένα ζητούμενο. Το άλλο είναι η προφύλαξη από τις επιπτώσεις τους.
Η Ελλάδα είναι χώρα με ταχύτατη δημογραφική γήρανση. Για να έχουμε αξιοπρεπείς συντάξεις στο μέλλον θα πρέπει να τηρηθούν δύο προϋποθέσεις.
1η προϋπόθεση
Η πρώτη προϋπόθεση είναι ότι αυτά τα λίγα παιδιά τα οποία κάνουμε εμείς οι Έλληνες, θα πρέπει να έχουν πάρα πολύ υψηλή παραγωγικότητα αλλά προηγουμένως θα πρέπει να μείνουν στη χώρα και να μη φύγουν στο εξωτερικό! Για να αυξήσουμε την παραγωγικότητα πρέπει να έχουμε σταδιακή στροφή πόρων σε τομείς που αυξάνουν την παραγωγικότητα, όπως εκπαίδευση, κατάρτιση, έρευνα και τεχνολογική ανάπτυξη, υποδομές. Σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, σε αυτά τα πεδία υστερούμε σημαντικά.
2η προϋπόθεση
Η δεύτερη προϋπόθεση είναι να μην έχουμε πολύ υψηλούς φόρους, γιατί τα παιδιά μας θα σηκωθούν και θα φύγουν για άλλες χώρες όπου οι φορολογικοί συντελεστές είναι χαμηλότεροι. Σε ένα διανεμητικό σύστημα όμως, όπως το δικό μας, οι εισφορές κοινωνικής ασφάλισης είναι καθαρή φορολογία.
