Το παρελθόν της Ευρώπης είναι γεμάτο ακρότητες, φασισμό και εγκλήματα που θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη της ανθρωπότητας. Ο βοράς βρωμάει φασισμό, και θέλει απεγνωσμένα να πετάξει τη ρετσινιά. Η Ευρώπη σήμερα δεν έχει καμία σχέση με το παρελθόν, είναι ίσως το πιο δημοκρατικό μέρος του κόσμου και σωστά, και είναι διατεθειμένη όπως φαίνεται να θυσιάσει οποιοδήποτε προσωπικό της όφελος αλλά και ασφάλεια, για να μην γίνει ουδεμία αναφορά από κάποιον κακοπροαίρετο στην παλιά της απαίσια ρετσινιά. Οποιαδήποτε απόφαση που να είναι απλά σωστή και κατά κάποιου συγκεκριμένου όποιος ή ότι και να είναι αυτό, μπαίνει στο συρτάρι στον όνομα της ανεκτικότητας και επιλέγεται αυτομάτως η διπλωματία, η συλλογική απόφαση, οι ανοιχτές κοινωνίες και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο που θα χρειαστεί μήνες ανόητων συζητήσεων για να βγει μια απλή απόφαση.
Ωστόσο θα πρέπει μάλλον γρήγορα να αφήσει στην άκρη τις ευαισθησίες της και την απαλότητά της, γιατί θα βρεθεί μπροστά σε μεγάλες προκλήσεις και ο υπόλοιπος κόσμος δε φαίνεται να συμμερίζεται το ίδιο, μιας και έχει μεγαλώσει πλέον και έχει ξεπεράσει τους παιδικούς του δαίμονες. Η λύση για να ξεφύγει από το παρελθόν της δεν είναι να πάει στην άλλη άκρη, γιατί τότε δε θα έχει μια δημοκρατική, αλλά μια άναρχη κοινωνία και προπάντων μια άναρχη ένωση ανίκανη να αντιμετωπίσει το οτιδήποτε, αλλά και να πείσει τον οποιονδήποτε. Βρίσκεται ήδη αντιμέτωπη με μεγάλες απειλές και θα βρεθεί με ακόμη μεγαλύτερες. Εξαιτίας των κακών της αναμνήσεων λοιπόν, έχει γίνει μια ήπειρος άβουλη, ανεκτική σχεδόν σε όλα σε βαθμό έλλειψης κυριαρχίας, αργοκίνητη και ανίκανη να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Η πολυπολιτισμικότητα και η ανεκτικότητα δεν είναι άσχημα, αλλά γίνονται δύσκολα διαχειρίσιμα όταν ανάμεσά μας υπάρχουν άνθρωποι που διακατέχονται από μίσος, είναι έτοιμοι να πεθάνουν για το θεό τους αλλά και να πυροβολούν με όπλα αδιακρίτως μέσα στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες πριν ξεκινήσουν το τελευταίο τους ταξίδι. Στο φόβο των παλιών δικών μας δαιμόνων που δεν μας αφήνουν με πυγμή να αντιμετωπίσουμε αυτούς τους ανθρώπους, αυτοί βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και γεμίζουν την Ευρώπη με φόβο και τρόπο, πατώντας σε έναν τρόμο του παρελθόντος που ακούει στο όνομα Άουσβιτς.
Και δεν είναι οι μόνοι. Η ακροδεξιά καραδοκεί, και θα εκμεταλλευτεί για ακόμη μία φορά το φόβο, θα βρει και αυτή πρόσφορο έδαφος από αυτήν την ανικανότητα και ανασφάλεια, και η Ευρώπη θα βάλει το αυτογκόλ. Μένοντας στην αδράνεια για να αποφύγει τις κακές γερμανικές της αναμνήσεις, θα τις ξαναδημιουργήσει από το μηδέν, για άλλο λόγο αυτήν τη φορά. Αυτοί με το σκοταδισμό και το μίσος, θα αντιμετωπίσουν πολύ χειρότερα και πολύ πιο βάναυσα, ότι θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με λίγη παραπάνω βούληση η οποία μένει πίσω από μία άυλη ρετσινιά. Η ισορροπία είναι πολύ λεπτή, και η Ευρώπη μοιάζει να τη χάνει.
