Εδώ και αιώνες, η χώρα μας βρίσκεται στη θέση του ηττημένου. Δυστυχώς, ως νέος δεν έχω προλάβει τις πιο πρόσφατες ένδοξες εποχές της χώρας μου. Άλλωστε και να ήθελα κάτι τέτοιο, θα έπρεπε η μηχανή του χρόνου να με  μεταφέρει στη περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μετά από εκείνη την κατάρρευση και την Άλωση της Πόλης, η χώρα βυθίστηκε στο σκοτάδι. Από το 1453 μέχρι και σήμερα, μόνο μετρημένα στα δάχτυλα ήταν τα χρόνια που πλησίασε η Ελλάδα ξανά το φως, είδε μερικές αχτίδες αισιοδοξίας να την διαπερνούν. Και μετά πάλι σκοτάδι, φόβος και ήττα. 400 χρόνια Τουρκοκρατίας, σκλαβιά, βασανιστήρια, αιχμαλωσίες, εμφύλιος, μακεδονικοί αγώνες, κατοχή από Ιταλούς, Γερμανούς, Βούλγαρους στιγμάτισαν την ελληνική κοινωνία. Πόλεμο στον πόλεμο. Αγώνα στον αγώνα. Η Ελλάδα δε γνώρισε ποτέ την ευημερία. Όλο αυτό βέβαια είχε επιπτώσεις στο DNA των Ελλήνων. Δεκάδες γενιές, έρχονται στον κόσμο με αποτυπωμένη την εντολή του δούλου, του κατώτερου, του σκλάβου και το κόμπλεξ της ανασφάλειας και του κατοχικού συνδρόμου.

Κατοχικό σύνδρομο. Μια φράση, αντιπροσωπεύει μια χώρα. Αβεβαιότητα για το μέλλον. Καμία εμπιστοσύνη σε κανέναν, μόνιμη ανασφάλεια στα έγκατα του σκοτισμένου μας νου. Σαν να περιμένουμε τον επόμενο αντίπαλο. Ποιος θα είναι ο επόμενος που θα τολμήσει να μας κατακτήσει; Είμαστε σε εγρήγορση για τα πάνδεινα που όλο τα περιμένουμε και ποτέ δεν έρχονται. Αδειάζουμε τις τράπεζες, τα ράφια των σουπερμάρκετ και εξαγγέλλουμε μέτρα λιτότητας στην ίδια μας την οικογένεια.

Η αντίληψη που έχουμε για τον εαυτό μας, την πατρίδα μας είναι αυτή που πρέπει να αλλάξει. Η νοοτροπία. Καθώς οι χώρες που δε γνώρισαν κατοχές και πολέμους έχουν την όρεξη για δημιουργία και την γενναιότητα να πρωτοπορούν ακόμη και στην κρίση. Πρέπει να αποβάλλουμε κάθε ανασφάλεια και κατοχική σκέψη, να διαγράψουμε την παγιωμένη αποψη για το ποια είναι η Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Ελλάδα δεν είναι αυτό που νομίζουμε. Ελλάδα είναι αυτό που κάνω εγώ, αυτό που κάνεις εσύ, και αυτό που κάνουν όλοι οι Έλληνες. Αν αλλάξει ο τρόπος σκέψης, αλλάζουν τα πάντα.

 

Φτάνει όμως με το μάθημα Ιστορίας- Ψυχοσύνθεσης.

 

Οικονομία.

Η βάση-κλειδί για την ανάκαμψη. Προσαρμογή στο παρόν. Εύρεση λύσεων. Εξεύρεση οικονομικών συμμάχων. Εκμετάλλευση πλούτου. Διαχείριση – διαπραγμάτευση χρέους.

Συγκεκριμένα, υποστήριξη κάθε είδους ιδιωτικής πρωτοβουλίας και περίθαλψη μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να βοηθήσει την χώρα να αναπτυχθεί αυτό είναι η υγιής επιχειρηματικότητα με την όσο το δυνατόν λιγότερη κρατική παρέμβαση. Αυτό σημαίνει πρακτικά μείωση φορολογίας των επιχειρήσεων. Δεν “ακουμπάμε” τους αγρότες και τον πρωτογενή τομέα παραγωγής καθώς και τον τουρισμό και τις τουριστικές επιχειρήσεις. Γνωρίζουμε ότι αυτοί είναι η μόνη ορατή και διαχρονική δύναμη της χώρας. Σε περιόδους ύφεσης και δυσμενών οικονομικών συνθηκών, είναι καταιγιστικό λάθος η απόλυση και η περικοπή. Πρέπει να ξεχάσουμε αυτές τις λέξεις για να πάμε ξανά μπροστά. Όταν δεν υπάρχει η αγοραστική δύναμη, σταδιακά θα εξαφανιστούν και οι ιδιώτες. Χωρίς ρευστό στην αγορά, οι επιχειρήσεις δε θα αντέξουν, και η παρακμή θα γίνει τρόπος ζωής για πολλά χρόνια ακόμη μέχρι την τελική πτώση. Ένας αργός και σίγουρος θάνατος που τον γνωρίζουν όλοι. Επιπλέον, επικροτούμε τα δημόσια (είτε ιδιωτικά) έργα. Αύξηση μισθών και συντάξεων, ώστε να κινηθεί η αγορά. Προσλήψεις και όχι απολύσεις. Τα δημόσια έργα θα φέρουν νέες θέσεις εργασίας και ως αποτέλεσμα μείωση της ανεργίας. Η μείωση της ανεργίας θα δώσει ρευστό στο κοινό και την αγοραστική δύναμη να καταναλώσει. Και η κατανάλωση θα φέρει ρευστό στους ιδιώτες ώστε να είναι σε θέση να επενδύσουν ξανά. Επίσης, προνόμια για τους νέους επιχειρηματίες, και ειδικά προνόμια σε αυτούς που δραστηριοποιούνται στον πρωτογενή τομέα και στον τουρισμό. Μόνο έτσι θα πειστούν οι ξένοι επιχειρηματίες ώστε να επενδύσουν στη χώρα μας.

Έρευνες έχουν δείξει ότι οι επιχειρήσεις που άντεξαν στη κρίση και ωφελήθηκαν είναι αυτές που ακολούθησαν ένα μη συντηρητικό μοντέλο που βασιζόταν στις επενδύσεις και όχι στο ξεπούλημα. Αντίθετα όσες είχαν πιο συντηρητική στάση στη κρίση, είτε εξαγοράστηκαν είτε αναπόφευκτα έκλεισαν.

 

Γιατί επένδυση στην κρίση;

Η βαθύτερη αιτία της κρίσης είναι ότι έπαψε το χρήμα να κινείται. Έτσι, ένα συντηρητικό μοντέλο που βασίζεται την απόλυση και περικοπή, απλά παρατείνει τον χρόνο ζωής της αγοράς. Δεν αναπτύσσεται. Αργοπεθαίνει. Η κίνηση του χρήματος θα φέρει ανάπτυξη και είναι η μόνη ελπίδα προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτός είναι ο μη φαύλος κύκλος της ανάκαμψης στη κρίση. Οι λύσεις πολλές λοιπόν, για αυτόν που θέλει. Στρατηγική, όραμα και δράση. Το τρίπτυχο που καμία κυβέρνηση δεν φαίνεται να έχει.

 

Δε φαίνεται ή δε θέλει;

 

Μάρκος Στεφανίδης

Φοιτητής Οικονομικών Επιστημών Α.Π.Θ.

Απάντηση