«Οι καλοί άνθρωποι δεν χρειάζονται τους νόμους για να τους θυμίζουν ότι πρέπει να δρουν υπεύθυνα, ούτε και οι κακοί, επειδή βρίσκουν πάντα έναν τρόπο για να τους παρακάμψουν» Πλάτωνας

Στις αρχές του 20ου αιώνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ήρθαν αντιμέτωπες με όλες τις εκφάνσεις της οικονομίας στην διάρκεια ενός οικονομικού κύκλου. Οι πόλεμοι που ενεπλάκησαν, η εσωτερική και η εξωτερική τους πολιτική, ήταν παράγοντες που συντέλεσαν στην μακροχρόνια ύφεση του αμερικανικού κράτους και προκάλεσαν αιμορραγία στο οικονομικό τους σύστημα.

Όλα ξεκίνησαν με την είσοδο της Αμερικής στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1917, όπου τα δημητριακά είχαν αυξημένη ζήτηση για τον ανεφοδιασμό των στρατευμάτων. Ωστόσο, χρησιμοποιούνταν για την παραγωγή και άλλων αγαθών, όπως τα οινοπνευματώδη ποτά που προσέφεραν φαρμακευτικές ιδιότητες λόγω της αντισηπτικής τους δράσης. Όμως αυτό δεν ήταν αρκετό για να μεταπειστεί η κοινή γνώμη, ότι τα σιτηρά δεν θα έπρεπε να αναλώνονται για την παρασκευή και την κατανάλωση ποτών την ώρα που Αμερικανοί στρατιώτες έχαναν την ζωή τους. Έτσι, η κυβέρνηση έκρινε αναγκαίο ένα μέτρο που θα απαγόρευε την παραγωγή ποτών αλλά μακροπρόθεσμα και την κατανάλωση τους.

Στις 16 Ιανουαρίου το 1920 πραγματοποιήθηκε με το νόμο Βόλσιντ η ψήφιση της 18ης τροπολογίας, όπου ξεκίνησε επισήμως η ποτοαπαγόρευση, κηρύσσοντας παράνομη την παραγωγή, την πώληση και την αγορά ποτών. Το οξύμωρο της υπόθεσης ήταν πως επιτρεπόταν η κατανάλωση τους. Αυτό σήμαινε, ότι κάθε πολίτης θα μπορούσε να προμηθευτεί και να αποθηκεύσει στο κελάρι του μεγάλες ποσότητες αλκοολούχων ποτών, ώστε να το καταναλώσει κατά την διάρκεια της απαγόρευσης τους.

Η αλήθεια όμως δεν κρύβεται ούτε στον πόλεμο, ούτε στα δημητριακά που ήταν απαραίτητα για τον στρατό. Αυτά χρησιμοποιήθηκαν ως αφορμές για την ποτοαπαγόρευση. Οι πραγματικοί λόγοι ήταν η επέκταση του δικτύου του πόσιμου νερού σε όλη την χώρα, που μέχρι τότε ήταν βρώμικο, οπότε ο νόμος υπερτόνισε τα οφέλη του και κατακρήμνισε το «επικίνδυνο» ποτό. Ένας ακόμη λόγος, ήταν το κλείσιμο όλων των ζυθοποιείων, που ανήκαν κατά κύριο λόγο σε Γερμανούς που ήταν εχθροί του έθνους. Από την άλλη πλευρά, κάθε πόλεμος που σε αυτή την περίπτωση ήταν οικονομικός, υπήρξαν και παράπλευρες απώλειες που ήταν το λουκέτο σε μπαρ, παμπ και σαλούν. Το κόστος ήταν μεγάλο. Πάρα πολλοί εργαζόμενοι έμειναν άνεργοι, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να εξοφλήσουν τους φόρους τους και έτσι το κράτος είχε ζημιά από τους ανεξόφλητους λογαριασμούς των πολιτών της αλλά και από τους φόρους που θα λάμβανε από αυτές τις επιχειρήσεις. Με τα μέτρα αυτά, αναπτύχθηκε, δραματικά γρήγορα, η δημιουργία παράνομων αποστακτηρίων και κατ’ επέκταση το εμπόριο των αλκοολούχων ποτών που παρήγαγαν. Τα συνδικάτα του εγκλήματος βρήκαν πρόσφορο έδαφος για τις ενέργειες τους και άνθισαν οικονομικά, την ώρα που το κράτος έχανε γύρω στα 500 εκατομμύρια δολάρια από την φορολογία των οινοπνευματωδών ποτών και γύρω στα 352 εκατομμύρια δολάρια από την παραγωγή και την διακίνηση του. Συγχρόνως με την επικρατούσα κατάσταση, η κυβέρνηση διπλασίασε τους αστυνομικούς για την καλύτερη τήρηση της τάξης και την φύλαξη του νόμου από τους γκάνγκστερ.

Και ύστερα ήρθε το κραχ… Το χρηματιστηριακό κραχ του 29’ ήταν το τελειωτικό χτύπημα στην οικονομία της Αμερικής. Τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο δύσκολα και η ανάγκη για εύρεση εργασίας ήταν απαραίτητη, όπως και η νομιμοποίηση της βιομηχανίας παραγωγής αλκοόλ, που θα αποτελούσε μια αποτελεσματική λύση για την δημιουργία εσόδων και την πολυπόθητη προσφορά εργασίας. Τελικά, η 18η τροπολογία του κράτους ήταν μια πολιτική που βοήθησε την οικονομία της χώρας ή την ώθησε στην οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση των πολιτών. Ένας νόμος με τον όποιον λίγοι συμφωνούσαν και απαιτούσε τεράστια επιβολή για να πετύχει, πράγμα που δεν συνέβη και απεναντίας αυτή η απαγόρευση έβαζε τις αγορές στα χέρια εγκληματιών. Το κράτος ηττήθηκε από έναν εχθρό που δημιούργησε το ίδιο, με απώλειες στη δημόσια οικονομία αλλά και στα έσοδα του. Έτσι, τίθεται το ερώτημα, αν 18η τροπολογία του κράτους ήταν μια πολιτική που βοήθησε την οικονομία τη χώρας ή την ώθησε στην οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση των πολιτών της.

 

 

Απάντηση