Χώρα σε πανικό, κοινωνία σε πανικό. Και μάλιστα τριπλό και αλληλένδετο. Πρακτικά ο χρόνος έχει σταματήσει για την Ελλάδα, η κυβέρνηση δεν μπορεί να λειτουργήσει πολλαπλά σε τόσα μέτωπα, και θα πρέπει γρήγορα να βρει αλγόριθμο. Θα πρέπει να ταξινομήσει τα θέματα και ένα ένα να τα λύνει. Το κοινό σημείο για όλα είναι πως λόγω φύσης των προβλημάτων, αλλά και χρόνου πλέον, δεν υπάρχει η πολυτέλεια της μεσοβέζικης λύσης. Είναι άσπρο μαύρο και ο νικητής τα παίρνει όλα.
Τρία επίπεδα, που συνδέονται, που αλλάζουν, που χτυπάν μαζί και ξεχωριστά, και δε φταίει κανείς μάλιστα. Αγροτικό. Τα αιτήματα των αγροτών, για μένα είναι δίκαια αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, είναι εκεί έξω. Πρέπει να δούμε την κατάσταση και το αποτέλεσμα. Οι αγρότες δεν θα φύγουν αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους. Η κυβέρνηση πρέπει πρέπει άμεσα να επανεκτιμήσει το ασφαλιστικό και φορολογικό των αγροτών ακόμη και με δημοσιονομικό κόστος ( ξέρουν που θα τα βρουν ), και να προσφέρει μια βιώσιμη λύση. Νούμερο ένα είναι να ανοίξει τους δρόμους. Δεν υπάρχει πλέον ούτε μέση οδός ούτε τίποτα. Η θα υποχωρήσει ή θα στείλει τα ΜΑΤ. Αλλά πρέπει να αποφασίσει τι θα κάνει. Ο πρώτος αυτός παράγοντας είναι καθοριστικός για τον επόμενο παράγοντα που είναι η αξιολόγηση.
Αξιολόγηση. Πρέπει να κλείσει όσο πιο γρήγορα, διαφορετικά θα πρέπει να υπάρξει ένα εντελώς διαφορετικός σχεδιασμός. Η κινήσεις που μπορεί να κάνει η ελληνική πλευρά είναι περιορισμένες έως ανύπαρκτες. Ή θα δεχτεί τα πάντα προκειμένου να κλείσει, να είναι συνεπής, και να υπάρχει μία κίνηση επιτέλους στην ελληνική ρόδα, ή δε θα δεχτεί και πάμε σε χάος. Δεν υπάρχει πραγματική διαπραγμάτευση. Είναι άσπρο μαύρο. Θα αναγκαστείς να τα δεχτείς όλα, ή διαφορετικά θα βρεθείς σε κατάσταση χειρότερη από το καλοκαίρι.
Προσφυγικό. Είναι δεδομένο πως οι από πάνω όχι και τόσο φιλικοί γείτονες θα κλείσουν σε μεγάλο βαθμό, ή ακόμη και τελείως τα σύνορα. Θα εγκλωβιστούν στην Ελλάδα χιλιάδες άνθρωποι με τις ανάγκες που έχει ο κάθε άνθρωπος και δε θα μπορούμε να τις ικανοποιήσουμε. Ή θα μείνει άπραγη η ελληνική πλευρά ή θα δράσει. Το να μείνει άπραγη θα γίνει κατανοητό σε λίγες μέρες σε όποιον ταξιδεύει στην εθνική. Το να δράσει πρέπει να έχει στόχο την εκτόνωση αυτών των ανθρώπων οι οποίοι έτσι και αλλιώς δε θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα. Διπλωματικά θα πει κάποιος. Ανοησίες. Την κατάσταση ασφαλώς θα πρέπει να χειριστεί συντεταγμένα η πολιτεία. Πιθανόν να κάνει άμεσα επαναπροώθηση στην Τουρκία. Πιθανόν να διοχετεύσει τους μετανάστες από άλλο σημείο προς τα βόρεια. Πιθανόν να τους επαναπροωθεί στις χώρες καταγωγής ακόμη και αν δεν τους δέχονται. ( αυτά φυσικά για όσους δεν δικαιούνται πολιτικό άσυλο, οι πρόσφυγες θα έχουν άλλη αντιμετώπιση ). Πάντως κάτι πρέπει να κάνει, δεν είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι άνθρωποι να εγκλωβιστούν εδώ, δυστυχώς δεν έχουμε τη δυνατότητα να το διαχειριστούμε.
Τα τρία αυτά θέματα είναι σε συνδυασμό η απόλυτη καταιγίδα, διότι κινδυνεύουμε να μείνουμε με οικονομία σε κακή κατάσταση και με κοινωνία σε ακόμη χειρότερη, το ένα ακουμπάει στο άλλο. Η βάση των τριών προβλημάτων είναι ίδια σε διαφορετικά ποσοστά και διαφορετική στα υπόλοιπα. Όσον αφορά το αγροτικό η ευθύνη στο μεγαλύτερο βαθμό βαρύνει την κυβέρνηση, αφού υποσχέθηκε ότι μπορούσε να υποσχεθεί. Σε μικρότερο βαθμό η συσσωρευμένη κρίση στον αγροτικό κόσμο τα τελευταία χρόνια, αλλά και μικρότερα θέματα τεχνικού χαρακτήρα που δε ρυθμίστηκαν σωστά από την προηγούμενη κυβέρνηση. Συνεπώς η λύση δύσκολη και με μεγάλο πολιτικό κόστος. Στην αξιολόγηση η ευθύνη είναι σχεδόν αποκλειστικά των κυβερνόντων, λόγω της περιόδου που προηγήθηκε αλλά και της τραγικής διαχείρισης του καλοκαιριού. Μεγάλο πολιτικό κόστος και εδώ, επώδυνη η λύση καθώς δεν υπάρχει ευτυχώς μη λύση. Στο προσφυγικό η ευθύνη της χώρας μας είναι περιορισμένη. Ο πόλεμος στη Συρία είναι κάτι που ξεπερνά τη μικρή Ελλάδα. Υπάρχει μερίδιο ευθύνης λόγω δηλώσεων που έβγαλαν προς τα έξω μια εικόνα κάποιας χαλαρότητας αλλά κατά τη γνώμη μου έτσι κι αλλιώς οι άνθρωποι αυτοί θα ερχόταν. Σημαντική ευθύνη για την ελληνική κυβέρνηση η απίστευτη αργοπορία ώστε να είμαστε έτοιμοι σε σχέση με τα κέντρα μετεγκατάστασης. Μικρότερο πολιτικό κόστος εδώ, λύση όχι απλά δύσκολη, αλλά που σε μεγάλο βαθμό δεν περνάει από το χέρι μας.
